Ένας από τους πρωτοπόρους που συστηματικά και με βάση την επιστημονική μέθοδο προσπάθησε να αποδώσει την νόσο του πεπτικού έλκους σε λοιμογόνο αιτιολογία ήταν ο Έλληνας στρατιωτικός ιατρός Ιωάννης Λυκούδης. Το 1957, πάσχοντας ο ίδιος από έλκος με πολλά επεισόδια γαστρορραγίας, παρατήρησε ότι όταν πήρε αντιβιοτικά φάρμακα για ένα επεισόδιο αιμορραγικής γαστρίτιδας, υποχώρησαν τα συμπτώματα και αραίωσαν οι κρίσεις από το έλκος. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το πεπτικό έλκος προκαλείται από τη δράση ενός μικροοργανισμού, η θανάτωση του οποίου με τα αντιβιοτικά επέφερε την ύφεση. Ο ισχυρισμός αυτός ήταν πλήρων αντίθετος με τις ως τότε θεωρίες ερμηνείας του πεπτικού έλκους το οποίο αποδιδόταν στην υπερβολική έκκριση οξέων από το στομάχι και η μοναδική θεραπεία που εφαρμοζόταν ήταν η μερική εκτομή του στομάχου. Παρόλα ταύτα ο Λυκούδης εφάρμοσε την θεραπεία του σε σειρά ασθενών της ευρύτερης περιοχής του Μεσολογγίου η οποία αποτελούταν από μίγμα φθηνών αντιβιοτικών τα οποία τα χορηγούσε σε σκόνη αρχικώς και μετά από την αύξηση της ζήτησης σε χάπια που παρασκεύαζε ο ίδιος. Το 1961 η συνταγή «για την αντιμετώπιση του έλκους του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου καθώς και της κολίτιδος» έλαβε και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από τις ελληνικές αρχές. Βάφτισε το φάρμακό του «Ελγάκο» από τα αρχικά των ασθενειών έλκος, γαστρίτιδα και κολίτιδα. H προσπάθειά του να πείσει κάποιες φαρμακευτικές εταιρείες να αναλάβουν την παραγωγή του Ελγάκο απέτυχε, πιθανότατα επειδή τα συστατικά του φαρμάκου ήταν συνήθη αντιβιοτικά και κατά συνέπεια η συνταγή ήταν εύκολο να αντιγραφεί. Όταν ό Λυκούδης προσπάθησε να προχωρήσει στην δημοσίευση των αποτελεσμάτων του στο «Journal of the American Medical Association» αυτά έλαβαν κάκιστης και κακόπιστης κριτικής και απορρίφθηκαν ως αβάσιμα, παρά του γεγονότος ότι είχε θεραπεύσει 50.000 ασθενείς και ότι κρατούσε αναλυτικό αρχείο των παρατηρήσεων του, το οποίο διασώζεται έως σήμερα. Επιπλέον όταν κατέβηκε στην Αθήνα προσπαθώντας να πείσει τις υπηρεσίες του κράτους για την ανακάλυψη του και την επιστημονική-ιατρική κοινότητα της εποχής έλαβε όχι μόνο τον χλευασμό αλλά και του επιβλήθηκε πρόστιμο 4.000 δραχμών από το πειθαρχικό ιατρικό συμβούλιο. Ακόμα παραπέμφτηκε από τον Ιατρικό σύλλογο στα δικαστήρια επειδή τυπικά απαγορεύεται η διακίνηση φαρμάκων από τους ιατρούς. Όμως οι καταθέσεις μιας πληθώρας ασθενών του που ορκίστηκαν ότι θεραπεύτηκαν, και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν αμοιβή στον γιατρό τον έσωσε από την καταδίκη. Στην συνέχεια αποσύρθηκε στο Μεσολόγγι πεπεισμένος για την ορθότητα της θεωρίας του περιμένοντας να επιβεβαιωθεί από τους συναδέλφους του αργά ή γρήγορα. Το 1980 τον βρίσκει ο θάνατος δύο χρόνια μετά οι Barry Marshall και ο Robin Warren  επιβεβαιώνουν την θεωρία του και όταν το 2005 οι δύο ερευνητές τιμήθηκαν με το βραβείο Nobel ο Ιατρικός σύλλογος αναγκάστηκε να αποσύρει όλα τα διοικητικά μέτρα που είχαν επιβληθεί εναντίον του. Μετά θάνατον η Ελληνική Εταιρία Μελέτης του Ελικοβακτηριδίου του Πυλωρού (ΕΕΜΕΠ) βράβευσε τον Ιωάννη Λυκούδη, το βραβείο παρέλαβαν οι συγγενείς του τα τελευταία του λόγια απευθυνόμενος στους δικούς του ανθρώπους ήταν «…να μου το φέρετε στον τάφο μου όταν ανακαλυφθεί ότι είχα δίκιο».

Ευτυχία

Η ζωή μας αποτελεί κυνήγι της ευτυχίας. Αυτή την φράση έχουμε καταντήσει να την λέμε καθημερινά σαν καραμέλα. Άλλα πότε πραγματικά καθίσαμε να σκεφτούμε τι σημαίνει. Μήπως την μπερδεύουμε με την κατοχή αγαθών και ανθρώπων. Δηλαδή όσο πιο πολλά έχει κάποιος τόσο ποιο ευτυχισμένος νομίζουμε ότι είναι. Είτε όταν κάποιος κατέχει κάποιον άνθρωπο τότε είναι ευτυχισμένος. Όχι και στα δύο … Η ευτυχία εξαρτάτε από τον κάθε άνθρωπο από αυτά που τον γεμίζουν και από αυτά που τον κάνουν να χαμογελά. Άλλος το βρίσκει στο βλέμμα μιας γυναίκας άλλος στην συντρόφια πολλών. Άλλος στην αγκαλιά των παιδιών του άλλος στην ελευθερία της μοναξιάς. Κοιτώντας λοιπόν πίσω στην ζωή μου ευτυχισμένος δεν ήμουν ούτε όταν κέρδιζα λεφτά ούτε όταν μου δινανε τιμές παρά μόνο όταν ένα παΐδι με κοίταξε στα μάτια και μου χαμογέλασε πάνω σε ένα βουνό. Όταν η μανά μού την χειρότερη ημέρα της ζωής μου με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια και μου είπε όλα θα πάνε καλά και όταν επιτέλους βρήκα το τι θέλω να κάνω στην ζωή μου.

 Μόνο εύχομαι όταν θα έρθει η ώρα να φύγω μόνος από αυτό τον κόσμο κοιτώντας πίσω να έχω τόσο δυνατές στιγμές ευτυχίας (όχι πολλές άλλα δυνατές) έτσι ώστε η ζωή να έχει νικήσει τον θάνατος… να άξιζε

Μια ιστορία από εμένα για το Δίκαιο

Ήταν κάποτε ένα παιδί και κατηφόριζε τον  λόφο, στην βάση του λόφου ξαφνικά εντοπίζει ένα γέρο και κάποιους κλεφτές να του παίρνουν τα πράγματα του. Το παιδί σαστισμένο άρχισε να τρέχει γρήγορα κάτω στον λόφο. Όμως μόλις έφτασε οι κλέφτες είχαν φύγει. Ο γέρος στεκόταν εκεί ακίνητος απαθείς. Τότε το παιδί γυρνά προς το μέρος του και του λέει «ΕΕΕ γέρο γιατί δεν αντιδράς γιατί δεν κυνήγησες  τους κλεφτές» . Ο γέρος γυρνά κοιτά το παιδί και λέει «Παιδί μου θα κάτσεις να μου κάνει παρέα μέχρι το βράδυ;»  ‘Έτσι και έγινε. Μόλις βράδιασε ο γέρος φώναξε το παιδί και του είπε παιδί μου ξέρεις που βρίσκονται τα αστέρια. Τότε το παιδί σήκωσε το χέρι και δείχνοντας προς τον ουρανό είπε να εκεί είναι. Ο γέρος κοίταξε το παιδί και του λέει μην δείχνεις τα αστέρια δεν χρειάζεται όλοι ξέρουν που βρίσκονται κανείς δεν μπορεί να τα κρύψει ακόμα και τα σύννεφα που μπορεί να τα καλύψουν μετά από λίγο θα διαλυθούν και τα αστέρια πάλι θα λάμπουν εκεί ψηλά. Έτσι παιδί μου είναι και η δικαιοσύνη και το δίκαιο. Όλοι την βλέπουν  και όλοι ξέρουν να την αναγνωρίσουν σαν τα αστέρια. Ακόμα και εάν κάποιος παροδικά καταφέρει να την κρύψει αυτό θα είναι για λίγο, αργά ή γρήγορα θα λάμψει σαν τα αστέρια μετά από συννεφιά.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με αδικούν γιατί μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω να αγαπώ, να κάνω το καλό και με βοηθούν να γράφω ακόμα ιστορίες...

Κοινός Νους

Πάρα πολλές φορές με εντυπωσιάζει πως εμείς οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες κρυβόμενοι πίσω από κοινωνικές συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς διαστρεβλώνουμε τόσο πολύ την αλήθεια που κάνουμε το ψέμα μας μοναδική αλήθεια. Γιατί όμως; Μήπως επειδή θέτουμε οι ίδιοι κανόνες πραγματικά ανύπαρκτους με την κοινή λογική μόνο και μόνο για να φτάσουμε σε μια κίβδηλη τελειότητα. Μήπως επειδή υιοθετούμε πρότυπα που μας πλασάρονται άφταστα τα οποία βασίζονται σε εξορισμού μη επιτεύξιμα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ανούσια διότι δεν οδηγούν σε αυτό που όλοι ψάχνουμε… δηλαδή το να είμαστε ευτυχισμένοι. Για παράδειγμα όλοι προσπαθούμε να ομοιάσουμε στην εμφάνιση μοντέλων και πρότυπων ομορφιάς μοναδικά και εξαιρετικά απίθανα μέσα στην ανθρώπινη φύση λες και έχει καμία σημασία πόσο όμορφος θα είναι κάποιος όταν θα θέλεις την βοήθεια σου και θα θες να σταθεί δίπλα σου. Όλοι παραβλέπουμε κάτι ότι η ομορφιά του ανθρώπου κρύβεται στις αρχές του. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη να είναι άνθρωποι με αρχές. Να είναι πραγματικά ειλικρινείς, φιλαλήθεις, αδελφός, να νοιάζονται τον δίπλα τους και να κάνουν το καλό όχι γιατί κάποιος θα το μάθει και θα του πει μπράβο αλλά γιατί αυτό η ψυχή του το υπαγορεύει. Και εδώ δεν μιλώ για κοινωνικές συμβάσεις όπως το να προσπαθείς να είσαι τέλειος ζώντας σε ροζ συννεφάκια αλλά το να κάνεις λάθη να τα παραδέχεσαι να μαθαίνεις και να πηγαίνεις παρακάτω. Δεν ξέρω εάν σε αυτό το κείμενο θα βρεις απαντήσεις για κάτι που έψαχνες. Δεν ήταν ο σκοπός της συγγραφείς του αυτός.

Μάλλον να σε βάλει σε σκέψη ήταν…

Μάλλον δεν ξέρω…

Για όσους απορούν για τον τίτλο του ιστοτόπου

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.-Σε παρακαλώ εξημέρωσε με! είπε.-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα απ' τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά ...

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ' απόγευμα από τις τρεις θ' αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της ...;Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού ...; Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω ...
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ' άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ' όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ' τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ' εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:-Αντίο, είπε ...;-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου ...είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου ... Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται ...

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας Antoine de Saint-Exupéry»

Να κάνεις τον κόσμο καλύτερο

Να κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Πολλές φορές επειδή όλα αυτά τα ακούμε από τα μεγαλύτερα καθάρματα αυτού του τόπου, τους πολιτικούς ξεχνάμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε σε αυτόν τον τόπο. Ναι θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο όχι για να αράξουμε στον θρόνο μας μετά από κάθε ευγενική πράξη αλλά γιατί βαθιά μέσα το πιστεύουμε. Να βοηθήσουμε τον άλλο, με ένα χαμόγελο όταν τον δούμε, με ένα καλημέρα με ένα ποτήρι νερό. Να βοηθήσουμε να πάει μπροστά η επιστήμη και να φτιάξουμε ανθρώπους με αρχές. Γιατί τελικά η οικονομική κρίση είναι ένα σύμπτωμα μια αρρώστιας που δεν ξέρω το όνομα τις αλλά την προκαλούν η αναξιοκρατία, η στρέβλωση του ηθικού και η κομματοκρατία. Να κάνουμε λοιπόν τον κόσμο καλύτερο σε κάθε μας ανάσα μέχρι την τελευταία όχι για να μιλάνε οι ιστορικοί για εμάς αλλά για να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας καλύτερο και αυτά να τον κάνουν ακόμα πιο όμορφο. Ίσως να ακούγετε ρομαντικό και συνάμα ουτοπικό αλλά νομίζω εκεί κρύβετε η ουσία της ύπαρξης μας.

Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη.

Μια σκηνή εδώ από την αγαπημένη μου ταινία και ένα τραγούδι εδώ το σχόλιο μου για τις εκλογές για Περιφερειακό Έφορο στην Καρδίτσα. Και ένα σχόλιο που μου είπαν τώρα τελευταία το είπα κατά την διάρκεια της εκλογής και ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μου ήταν χρήσιμο. "Τα χάρτινα όνειρα καίγονται στο τζάκι της πραγματικότητας"

Καληνύχτα Παιδιά μου καληνύχτα...