Να κάνεις τον κόσμο καλύτερο

Να κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Πολλές φορές επειδή όλα αυτά τα ακούμε από τα μεγαλύτερα καθάρματα αυτού του τόπου, τους πολιτικούς ξεχνάμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε σε αυτόν τον τόπο. Ναι θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο όχι για να αράξουμε στον θρόνο μας μετά από κάθε ευγενική πράξη αλλά γιατί βαθιά μέσα το πιστεύουμε. Να βοηθήσουμε τον άλλο, με ένα χαμόγελο όταν τον δούμε, με ένα καλημέρα με ένα ποτήρι νερό. Να βοηθήσουμε να πάει μπροστά η επιστήμη και να φτιάξουμε ανθρώπους με αρχές. Γιατί τελικά η οικονομική κρίση είναι ένα σύμπτωμα μια αρρώστιας που δεν ξέρω το όνομα τις αλλά την προκαλούν η αναξιοκρατία, η στρέβλωση του ηθικού και η κομματοκρατία. Να κάνουμε λοιπόν τον κόσμο καλύτερο σε κάθε μας ανάσα μέχρι την τελευταία όχι για να μιλάνε οι ιστορικοί για εμάς αλλά για να τον παραδώσουμε στα παιδιά μας καλύτερο και αυτά να τον κάνουν ακόμα πιο όμορφο. Ίσως να ακούγετε ρομαντικό και συνάμα ουτοπικό αλλά νομίζω εκεί κρύβετε η ουσία της ύπαρξης μας.

Μην κλαις επειδή τελείωσε. Χαμογέλα επειδή συνέβη.

Μια σκηνή εδώ από την αγαπημένη μου ταινία και ένα τραγούδι εδώ το σχόλιο μου για τις εκλογές για Περιφερειακό Έφορο στην Καρδίτσα. Και ένα σχόλιο που μου είπαν τώρα τελευταία το είπα κατά την διάρκεια της εκλογής και ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μου ήταν χρήσιμο. "Τα χάρτινα όνειρα καίγονται στο τζάκι της πραγματικότητας"

Καληνύχτα Παιδιά μου καληνύχτα...

Για αυτούς που βάζουν στοιχήματα ζωής

Ας γράψω σήμερα για κάποιος ανθρώπους που με εντυπωσιάζουν. Για αυτούς που με κάνουν κάθε φορά καλύτερο, για αυτούς που δίνουν την ψυχή τους στα παιδιά κάθε Σαββατοκύριακο, για αυτούς που τα τελευταία χρόνια έχω την μεγάλη χαρά να γινόμαστε μαζί καλύτεροι, για αυτούς που την άδεια τους την χαρίζουν στα παιδιά για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, για αυτούς που δεν κοιμούνται τα βράδια στην εκδρομή τους, για αυτούς που έχουν μετατρέψει το σπίτι τους σε αποθήκη ορειβατικού εξοπλισμού, σε αυτούς που έχουν μετατρέψει την ψυχή τους σε χώρο αναψυχής και αγάπης για κάθε παιδί και νέο, για αυτούς που θαυμάζω και εγώ μαζί με μια παρέα φίλων βαλθήκαμε να τους βοηθήσουμε και να τους ακούσουμε. Αποφάσισα να γράψω για τους Βαθμοφόρους της βάσης, τους ΑΡΧΗΓΟΥΣ μας και τους ΥΠΑΡΧΗΓΟΥΣ μας.... αλλά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω...

Μάλλον ότι νιώθω τυχερός που μου δίνεται την δυνατότητα όλα αυτά τα χρόνια να είμαι κομμάτι σας....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Να τι έμεινε σε εμένα από το 4 Jamboree

Περίμενα να περάσει καιρός από την λήξη της πυρκαγιάς που ονομάζεται 4ο Πανελλήνιο Προσκοπικό Τζαμπορι. Νομίζω ότι τώρα πέρασε αρκετός καιρός και σαν ένας δασολόγος γυρίζω πίσω στα καμένα για να δώ τι φυτά φύτρωσαν μετά. Διότι τα αισθήματα, οι εμπειρίες και όλα αυτά που ζήσαμε αυτές τις λίγες ημέρες ήταν τόσο δυνατά που μπήκαν μέσα στο δάσος τον αισθημάτων και των αισθήσεων μου και τα έκαψαν όλα.
Δεν ξέρω λοιπόν τι θυμάστε οι άλλοι από αυτό το γεγονός. Άλλοι το κακό φαγητό ψάχνοντας να κατηγορήσουν κάθε δικιά τους χίμαιρα παραβιάζοντας όλες τις αρχές μας, άλλοι την ζέστη, άλλοι τον χρόνο προετοιμασίας κατηγορώντας δίκαιος η αδίκως τους δικούς τους προσωπικούς εχθρούς.
Εγώ πάντως θυμάμαι εκείνη την ενωμοτία από το Λασίθι που είχε παραλάβει το φαγητό της αλλά δεν έφαγε ενώ είχε μπροστά της το φαγητό της διότι ο φίλος του ο χορτοφάγος δεν είχε παραλάβει το δικό του ιδιαίτερο φαγητό. Θέλει πολλή κουράγιο και προσκοπικό ήθος για να το κάνεις... και το έκαναν τα παιδιά ... όχι εμείς.
Τους βαθμοφόρους από την Ομάδα του Έβρου-Ροδόπης που με 39 πυρετό καθόταν όρθιοι και έτρεχαν στις δραστηριότητες για να μπορούν να κοιτάνε τα παιδιά τους στα μάτια.
Τον Τάσο από τον Σαρωνικό που η καρδιά του μπορεί να αντιληφθεί περισσότερα από ότι το μυαλό του.
Και εκείνη την ΜΑΜΑ από την πόλη μου την Καρδίτσα που ήρθε επίσκεψη να δει τα δύο παιδιά της και όταν την ρώτησα πως τις φαίνετε η γιορτή μας μου απάντησε: "Μόλις τα παιδιά μου γυρίσουν πίσω από το Τζαμπορι, θα μαζέψω όλα τα αναμνηστικά, θα τα καθαρίσω και θα τα φυλάξω να τους τα δώσω όταν μεγαλώσουν" Μόνο και μόνο οι αναμνήσεις αυτού του παιδιού και τα δάκρυα που θα ρίξει όταν ενηλικιωθεί και δει μετά από χρόνια τα αναμνηστικά αυτά ΑΞΙΖΑΝ.

Άξιζαν την αγωνία
Άξιζαν τα ξενύχτια
Άξιζαν το κακό φαγητό
Άξιζαν το κάθε πρόβλημα

Αυτό ήταν για εμένα το Τζαμπορι όλα τα άλλα είναι περιττά

"Αν έρθω στην Ελλάδα φοβάμαι ότι θα χαθώ. Ο Αμερικάνος ή ο Ευρωπαίος, όταν του πω ότι είμαι επιστήμων και δεν κάμνω τίποτα άλλο από το να ερευνώ, με θεωρεί όχι μόνο ως χρήσιμο στοιχείο αλλά ως κάτι ανώτερο από τους κοινούς ανθρώπους. Ο Έλλην με θεωρεί απεναντίας ως ένα άχρηστο ον, και όχι μόνο άχρηστον αλλά και επικίνδυνον. Αυτή είναι η εικόνα ενός κράτους σάπιου, ανίκανου να δημιουργήσει κάτι τι και να συνεισφέρει στη γενική πρόοδο της ανθρωπότητας. Όλα ξένα, όλα κλεμένα. Όλα κατά μίμησην. Δεν είναι ντροπή;"

Γεώργιος Παπανικολάου

5λεπτο του Αρχηγού

Το 5λεπτο του Αρχηγού αποτελεί την πεμπτουσία του προσκοπικού προγράμματος. Είναι τα 5λεπτα που ανήκουν στον Άνθρωπο που διάλεξε να γίνει ηγέτης αυτών των παιδιών και που τώρα πρέπει να ανοίξει τα παράθυρα της ψυχής του και να δώσει γρήγορα και κατανοητά το νόημα της δράσης στα παιδιά. Είναι η ώρα που κάνει τον Αρχηγό να ξεχωρίζει από τον αρχηγό. Είναι η ώρα που ο άνθρωπος αυτός καλείται να γράψει με το στυλό της αγάπης στην ψυχή των παιδιών, νοήματα και αξίες της ζωής και της ύπαρξης. Είναι η πιο δύσκολη και ξεχωριστή ώρα για την ομάδα.

Ο Αρχηγός καλείται να αγγίξει την καρδιά της προσκοπικής κίνησης, και να βρει τις αξίες που κάνουν τους προσκόπους να ξεχωρίζουνε από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Να πατήσει τα κατάλληλα κουμπιά στην σκέψη των παιδιών και να δώσει σ’ αυτά το απόφθεγμα των παιχνιδιών, των τραγουδιών και όλων των δραστηριοτήτων. Το απόφθεγμα αυτό τα παιδιά φεύγοντας από τη δράση θα το κλειδώσουν μέσα στον κουμπαρά της ψυχής τους. Έναν κουμπαρά που θα ανοίξουν όταν θα βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη. Εκεί μέσα θα αναζητήσουν τα εφόδια για να αντιμετωπίσουνε τα προβλήματα και τα εμπόδια που εγείρονται ως τέρατα μπροστά τους. Αλλά εάν τα λόγια του ανθρώπου αυτού έχουν βάλει τα κατάλληλα νομίσματα μέσα στον κουμπαρά αυτόν τότε αυτά θα ξέρουν ότι τα θηρία δεν αντιμετωπίζονται με μίσος αλλά με ΑΓΑΠΗ.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε τον μέγιστο παιδαγωγικό ρόλο του 5’ λεπτού του αρχηγού που ίσως να μην είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια αλλά μόνο εάν κάποιος παρακολουθήσει τις φωτιές που τα βλέμματα των παιδιών πετούν όταν το 5’λεπτο πετύχει το στόχο του, αγγίξει τις χορδές που χρειάζεται και συνθέσει την μελωδία του νοήματος των πράξεων και των εμπειριών μέσα στην ομάδα. Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον πόλεμο των συναισθημάτων του ανθρώπου που προσπαθεί να συνθέσει αυτή την μελωδία. Βουτάει μέσα στα βάθη της ψυχής του κάνει κτήμα του το νόημα του νόμου και της υπόσχεσης και βρίσκει τον τρόπο να κάνει την μελωδία όσο το δυνατών πιο ωραία. Έτσι είναι φυσιολογικό κάθε φορά που ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να καταθέσει την ψυχή του με λόγια να προσπαθεί ταυτόχρονα να βρει τρόπους να συγκρατήσει τα δάκρια συγκινήσεις και πόνου μερικές φορές. Τόσο όσο χρειάζεται ώστε να τελειώσει το 5’λεπτο και να είναι ελεύθερος πλέον να αφήσει τα δάκρυα του να ποτίσουν την γη, το πάτωμα, το χιόνι και ότι άλλο βρίσκεται κάτω για να μπορέσει να είναι όρθιος μπροστά στα παιδιά και ας είμαι φαινομενικά καθιστός