Πάρα πολλές φορές με εντυπωσιάζει πως εμείς οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες κρυβόμενοι πίσω από κοινωνικές συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς διαστρεβλώνουμε τόσο πολύ την αλήθεια που κάνουμε το ψέμα μας μοναδική αλήθεια. Γιατί όμως; Μήπως επειδή θέτουμε οι ίδιοι κανόνες πραγματικά ανύπαρκτους με την κοινή λογική μόνο και μόνο για να φτάσουμε σε μια κίβδηλη τελειότητα. Μήπως επειδή υιοθετούμε πρότυπα που μας πλασάρονται άφταστα τα οποία βασίζονται σε εξορισμού μη επιτεύξιμα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ανούσια διότι δεν οδηγούν σε αυτό που όλοι ψάχνουμε… δηλαδή το να είμαστε ευτυχισμένοι. 
Για παράδειγμα όλοι προσπαθούμε να ομοιάσουμε στην εμφάνιση μοντέλων και πρότυπων ομορφιάς μοναδικά και εξαιρετικά απίθανα μέσα στην ανθρώπινη φύση λες και έχει καμία σημασία πόσο όμορφος θα είναι κάποιος όταν θα θέλεις την βοήθεια σου και θα θες να σταθεί δίπλα σου. Όλοι παραβλέπουμε κάτι ότι η ομορφιά του ανθρώπου κρύβεται στις αρχές του. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη να είναι άνθρωποι με αρχές. Να είναι πραγματικά ειλικρινείς, φιλαλήθεις, αδελφός, να νοιάζονται τον δίπλα τους και να κάνουν το καλό όχι γιατί κάποιος θα το μάθει και θα του πει μπράβο αλλά γιατί αυτό η ψυχή του το υπαγορεύει. Και εδώ δεν μιλώ για κοινωνικές συμβάσεις όπως το να προσπαθείς να είσαι τέλειος ζώντας σε ροζ συννεφάκια αλλά το να κάνεις λάθη να τα παραδέχεσαι να μαθαίνεις και να πηγαίνεις παρακάτω. Δεν ξέρω εάν σε αυτό το κείμενο θα βρεις απαντήσεις για κάτι που έψαχνες. Δεν ήταν ο σκοπός της συγγραφείς του αυτός.
Μάλλον να σε βάλει σε σκέψη ήταν…
Μάλλον δεν ξέρω…
