Μια ιστορία από εμένα για το Δίκαιο

Ήταν κάποτε ένα παιδί και κατηφόριζε τον  λόφο, στην βάση του λόφου ξαφνικά εντοπίζει ένα γέρο και κάποιους κλεφτές να του παίρνουν τα πράγματα του. Το παιδί σαστισμένο άρχισε να τρέχει γρήγορα κάτω στον λόφο. Όμως μόλις έφτασε οι κλέφτες είχαν φύγει. Ο γέρος στεκόταν εκεί ακίνητος απαθείς. Τότε το παιδί γυρνά προς το μέρος του και του λέει «ΕΕΕ γέρο γιατί δεν αντιδράς γιατί δεν κυνήγησες  τους κλεφτές» . Ο γέρος γυρνά κοιτά το παιδί και λέει «Παιδί μου θα κάτσεις να μου κάνει παρέα μέχρι το βράδυ;»  ‘Έτσι και έγινε. Μόλις βράδιασε ο γέρος φώναξε το παιδί και του είπε παιδί μου ξέρεις που βρίσκονται τα αστέρια. Τότε το παιδί σήκωσε το χέρι και δείχνοντας προς τον ουρανό είπε να εκεί είναι. Ο γέρος κοίταξε το παιδί και του λέει μην δείχνεις τα αστέρια δεν χρειάζεται όλοι ξέρουν που βρίσκονται κανείς δεν μπορεί να τα κρύψει ακόμα και τα σύννεφα που μπορεί να τα καλύψουν μετά από λίγο θα διαλυθούν και τα αστέρια πάλι θα λάμπουν εκεί ψηλά. Έτσι παιδί μου είναι και η δικαιοσύνη και το δίκαιο. Όλοι την βλέπουν  και όλοι ξέρουν να την αναγνωρίσουν σαν τα αστέρια. Ακόμα και εάν κάποιος παροδικά καταφέρει να την κρύψει αυτό θα είναι για λίγο, αργά ή γρήγορα θα λάμψει σαν τα αστέρια μετά από συννεφιά.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με αδικούν γιατί μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω να αγαπώ, να κάνω το καλό και με βοηθούν να γράφω ακόμα ιστορίες...

Κοινός Νους

Πάρα πολλές φορές με εντυπωσιάζει πως εμείς οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες κρυβόμενοι πίσω από κοινωνικές συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς διαστρεβλώνουμε τόσο πολύ την αλήθεια που κάνουμε το ψέμα μας μοναδική αλήθεια. Γιατί όμως; Μήπως επειδή θέτουμε οι ίδιοι κανόνες πραγματικά ανύπαρκτους με την κοινή λογική μόνο και μόνο για να φτάσουμε σε μια κίβδηλη τελειότητα. Μήπως επειδή υιοθετούμε πρότυπα που μας πλασάρονται άφταστα τα οποία βασίζονται σε εξορισμού μη επιτεύξιμα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ανούσια διότι δεν οδηγούν σε αυτό που όλοι ψάχνουμε… δηλαδή το να είμαστε ευτυχισμένοι. Για παράδειγμα όλοι προσπαθούμε να ομοιάσουμε στην εμφάνιση μοντέλων και πρότυπων ομορφιάς μοναδικά και εξαιρετικά απίθανα μέσα στην ανθρώπινη φύση λες και έχει καμία σημασία πόσο όμορφος θα είναι κάποιος όταν θα θέλεις την βοήθεια σου και θα θες να σταθεί δίπλα σου. Όλοι παραβλέπουμε κάτι ότι η ομορφιά του ανθρώπου κρύβεται στις αρχές του. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη να είναι άνθρωποι με αρχές. Να είναι πραγματικά ειλικρινείς, φιλαλήθεις, αδελφός, να νοιάζονται τον δίπλα τους και να κάνουν το καλό όχι γιατί κάποιος θα το μάθει και θα του πει μπράβο αλλά γιατί αυτό η ψυχή του το υπαγορεύει. Και εδώ δεν μιλώ για κοινωνικές συμβάσεις όπως το να προσπαθείς να είσαι τέλειος ζώντας σε ροζ συννεφάκια αλλά το να κάνεις λάθη να τα παραδέχεσαι να μαθαίνεις και να πηγαίνεις παρακάτω. Δεν ξέρω εάν σε αυτό το κείμενο θα βρεις απαντήσεις για κάτι που έψαχνες. Δεν ήταν ο σκοπός της συγγραφείς του αυτός.

Μάλλον να σε βάλει σε σκέψη ήταν…

Μάλλον δεν ξέρω…

Για όσους απορούν για τον τίτλο του ιστοτόπου

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.-Σε παρακαλώ εξημέρωσε με! είπε.-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα απ' τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά ...

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ' απόγευμα από τις τρεις θ' αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της ...;Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού ...; Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω ...
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ' άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ' όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ' τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ' εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:-Αντίο, είπε ...;-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου ...είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου ... Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται ...

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας Antoine de Saint-Exupéry»