Περίμενα να περάσει καιρός από την λήξη της πυρκαγιάς που ονομάζεται 4ο Πανελλήνιο Προσκοπικό Τζαμπορι. Νομίζω ότι τώρα πέρασε αρκετός καιρός και σαν ένας δασολόγος γυρίζω πίσω στα καμένα για να δώ τι φυτά φύτρωσαν μετά. Διότι τα αισθήματα, οι εμπειρίες και όλα αυτά που ζήσαμε αυτές τις λίγες ημέρες ήταν τόσο δυνατά που μπήκαν μέσα στο δάσος τον αισθημάτων και των αισθήσεων μου και τα έκαψαν όλα.Δεν ξέρω λοιπόν τι θυμάστε οι άλλοι από αυτό το γεγονός. Άλλοι το κακό φαγητό ψάχνοντας να κατηγορήσουν κάθε δικιά τους χίμαιρα παραβιάζοντας όλες τις αρχές μας, άλλοι την ζέστη, άλλοι τον χρόνο προετοιμασίας κατηγορώντας δίκαιος η αδίκως τους δικούς τους προσωπικούς εχθρούς.
Εγώ πάντως θυμάμαι εκείνη την ενωμοτία από το Λασίθι που είχε παραλάβει το φαγητό της αλλά δεν έφαγε ενώ είχε μπροστά της το φαγητό της διότι ο φίλος του ο χορτοφάγος δεν είχε παραλάβει το δικό του ιδιαίτερο φαγητό. Θέλει πολλή κουράγιο και προσκοπικό ήθος για να το κάνεις... και το έκαναν τα παιδιά ... όχι εμείς.
Τους βαθμοφόρους από την Ομάδα του Έβρου-Ροδόπης που με 39 πυρετό καθόταν όρθιοι και έτρεχαν στις δραστηριότητες για να μπορούν να κοιτάνε τα παιδιά τους στα μάτια.
Τον Τάσο από τον Σαρωνικό που η καρδιά του μπορεί να αντιληφθεί περισσότερα από ότι το μυαλό του.
Και εκείνη την ΜΑΜΑ από την πόλη μου την Καρδίτσα που ήρθε επίσκεψη να δει τα δύο παιδιά της και όταν την ρώτησα πως τις φαίνετε η γιορτή μας μου απάντησε: "Μόλις τα παιδιά μου γυρίσουν πίσω από το Τζαμπορι, θα μαζέψω όλα τα αναμνηστικά, θα τα καθαρίσω και θα τα φυλάξω να τους τα δώσω όταν μεγαλώσουν" Μόνο και μόνο οι αναμνήσεις αυτού του παιδιού και τα δάκρυα που θα ρίξει όταν ενηλικιωθεί και δει μετά από χρόνια τα αναμνηστικά αυτά ΑΞΙΖΑΝ.
Άξιζαν την αγωνία
Άξιζαν τα ξενύχτια
Άξιζαν το κακό φαγητό
Άξιζαν το κάθε πρόβλημα
Αυτό ήταν για εμένα το Τζαμπορι όλα τα άλλα είναι περιττά
