Ήταν κάποτε ένα παιδί και κατηφόριζε τον λόφο, στην βάση του λόφου ξαφνικά εντοπίζει
ένα γέρο και κάποιους κλεφτές να του παίρνουν τα πράγματα του. Το παιδί σαστισμένο
άρχισε να τρέχει γρήγορα κάτω στον λόφο. Όμως μόλις έφτασε οι κλέφτες είχαν
φύγει. Ο γέρος στεκόταν εκεί ακίνητος απαθείς. Τότε το παιδί γυρνά προς το
μέρος του και του λέει «ΕΕΕ γέρο γιατί δεν αντιδράς γιατί δεν κυνήγησες τους κλεφτές» . Ο γέρος γυρνά κοιτά το παιδί
και λέει «Παιδί μου θα κάτσεις να μου κάνει παρέα μέχρι το βράδυ;» ‘Έτσι και έγινε. Μόλις βράδιασε ο γέρος φώναξε
το παιδί και του είπε παιδί μου ξέρεις που βρίσκονται τα αστέρια. Τότε το παιδί
σήκωσε το χέρι και δείχνοντας προς τον ουρανό είπε να εκεί είναι. Ο γέρος
κοίταξε το παιδί και του λέει μην δείχνεις τα αστέρια δεν χρειάζεται όλοι ξέρουν
που βρίσκονται κανείς δεν μπορεί να τα κρύψει ακόμα και τα σύννεφα που μπορεί
να τα καλύψουν μετά από λίγο θα διαλυθούν και τα αστέρια πάλι θα λάμπουν εκεί
ψηλά. Έτσι παιδί μου είναι και η δικαιοσύνη και το δίκαιο. Όλοι την
βλέπουν και όλοι ξέρουν να την
αναγνωρίσουν σαν τα αστέρια. Ακόμα και εάν κάποιος παροδικά καταφέρει να την κρύψει
αυτό θα είναι για λίγο, αργά ή γρήγορα θα λάμψει σαν τα αστέρια μετά από συννεφιά.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με αδικούν γιατί μου δίνουν κουράγιο να συνεχίζω να αγαπώ, να κάνω το καλό και με βοηθούν να γράφω ακόμα ιστορίες...
