"Αν έρθω στην Ελλάδα φοβάμαι ότι θα χαθώ. Ο Αμερικάνος ή ο Ευρωπαίος, όταν του πω ότι είμαι επιστήμων και δεν κάμνω τίποτα άλλο από το να ερευνώ, με θεωρεί όχι μόνο ως χρήσιμο στοιχείο αλλά ως κάτι ανώτερο από τους κοινούς ανθρώπους. Ο Έλλην με θεωρεί απεναντίας ως ένα άχρηστο ον, και όχι μόνο άχρηστον αλλά και επικίνδυνον. Αυτή είναι η εικόνα ενός κράτους σάπιου, ανίκανου να δημιουργήσει κάτι τι και να συνεισφέρει στη γενική πρόοδο της ανθρωπότητας. Όλα ξένα, όλα κλεμένα. Όλα κατά μίμησην. Δεν είναι ντροπή;"

Γεώργιος Παπανικολάου

5λεπτο του Αρχηγού

Το 5λεπτο του Αρχηγού αποτελεί την πεμπτουσία του προσκοπικού προγράμματος. Είναι τα 5λεπτα που ανήκουν στον Άνθρωπο που διάλεξε να γίνει ηγέτης αυτών των παιδιών και που τώρα πρέπει να ανοίξει τα παράθυρα της ψυχής του και να δώσει γρήγορα και κατανοητά το νόημα της δράσης στα παιδιά. Είναι η ώρα που κάνει τον Αρχηγό να ξεχωρίζει από τον αρχηγό. Είναι η ώρα που ο άνθρωπος αυτός καλείται να γράψει με το στυλό της αγάπης στην ψυχή των παιδιών, νοήματα και αξίες της ζωής και της ύπαρξης. Είναι η πιο δύσκολη και ξεχωριστή ώρα για την ομάδα.

Ο Αρχηγός καλείται να αγγίξει την καρδιά της προσκοπικής κίνησης, και να βρει τις αξίες που κάνουν τους προσκόπους να ξεχωρίζουνε από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Να πατήσει τα κατάλληλα κουμπιά στην σκέψη των παιδιών και να δώσει σ’ αυτά το απόφθεγμα των παιχνιδιών, των τραγουδιών και όλων των δραστηριοτήτων. Το απόφθεγμα αυτό τα παιδιά φεύγοντας από τη δράση θα το κλειδώσουν μέσα στον κουμπαρά της ψυχής τους. Έναν κουμπαρά που θα ανοίξουν όταν θα βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη. Εκεί μέσα θα αναζητήσουν τα εφόδια για να αντιμετωπίσουνε τα προβλήματα και τα εμπόδια που εγείρονται ως τέρατα μπροστά τους. Αλλά εάν τα λόγια του ανθρώπου αυτού έχουν βάλει τα κατάλληλα νομίσματα μέσα στον κουμπαρά αυτόν τότε αυτά θα ξέρουν ότι τα θηρία δεν αντιμετωπίζονται με μίσος αλλά με ΑΓΑΠΗ.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε τον μέγιστο παιδαγωγικό ρόλο του 5’ λεπτού του αρχηγού που ίσως να μην είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια αλλά μόνο εάν κάποιος παρακολουθήσει τις φωτιές που τα βλέμματα των παιδιών πετούν όταν το 5’λεπτο πετύχει το στόχο του, αγγίξει τις χορδές που χρειάζεται και συνθέσει την μελωδία του νοήματος των πράξεων και των εμπειριών μέσα στην ομάδα. Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον πόλεμο των συναισθημάτων του ανθρώπου που προσπαθεί να συνθέσει αυτή την μελωδία. Βουτάει μέσα στα βάθη της ψυχής του κάνει κτήμα του το νόημα του νόμου και της υπόσχεσης και βρίσκει τον τρόπο να κάνει την μελωδία όσο το δυνατών πιο ωραία. Έτσι είναι φυσιολογικό κάθε φορά που ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να καταθέσει την ψυχή του με λόγια να προσπαθεί ταυτόχρονα να βρει τρόπους να συγκρατήσει τα δάκρια συγκινήσεις και πόνου μερικές φορές. Τόσο όσο χρειάζεται ώστε να τελειώσει το 5’λεπτο και να είναι ελεύθερος πλέον να αφήσει τα δάκρυα του να ποτίσουν την γη, το πάτωμα, το χιόνι και ότι άλλο βρίσκεται κάτω για να μπορέσει να είναι όρθιος μπροστά στα παιδιά και ας είμαι φαινομενικά καθιστός